terug naar boven
15 mei bij Monte Clérigo (aan de westkust)
De foto's hieronder geven een impressie van de wandeling: klik op een willekeurige foto en er gaat een nieuw venster open. In dat venster kunt u met de pijltjes links en rechts door deze foto's bladeren. Rechtsonder staat het "kruisje" om het fotovenster weer te sluiten.
Voorlopers : Peter en Jacques
afstand/duur : 2,5  uur
deelnemers : 27
omstandigheden : stormachtig
moeilijkheid : pittig
Mocht het weer in maart en april in de Algarve niet geweldig zijn geweest, dat gold zeker niet voor de week voorafgaande aan de wandeling. De rode hoofden en benen van de Engelse voorjaartoeristen wezen op een schitterend-zonnige lenteweek.
Maar uitgerekend op de derde woensdag, de traditionele wandeldag van de Nederlandse wandelclub, raakte het weer van slag. Hoewel op onze website al een mager 6-je werd gescoord voor wandelingen op deze dag, hadden de voorlopers Peter en Jacques de moed nog niet laten zakken en hoopten pas op regen in de middag.
Maar reeds voorbij Portimão begon het te miezeren, overgaand in heviger regen bij het naderen van Aljezur. Even gloorde er hoop, toen na de afslag naar Monte Clérigo het weer droog werd. Maar dat was van zeer korte duur, want afdalend naar de parkeerplaats van restaurant O Zé begon het zo te stortregenen, dat we 10 minuten in de auto moesten blijven zitten. Laaghangende zwarte regenwolken joegen over het strand en de kliffen, windvlagen deden de plassen op de parking ribbelen. We vreesden het ergste voor het doorgaan van de wandeling.

Langzaam druppelden de deelnemers aan de wandeling binnen voor de koffie. Het was een bont gezelschap, variërend  van tot de tanden bewapende wandelaars voorzien van regen- en windjacks en paraplu’s, tot deelnemers in tropische outfit van slechts poloshirt en driekwart zomerbroek. Omdat een vroege Vlaamse ontbijtgast met zijn vriendin beweerde, dat het om 11 uur in Aljezur droog zou worden en dit klopte met Peter’ s waarneming, besloten we de wandeling om 10 uur te laten doorgaan. Net stonden we buiten en hadden de ‘tropische wandelaars’ zich voorzien van nooduitrustingen in de vorm van gele plastic kindercapes en geelgroene verkeersvesten uit de auto, daar liet de Atlantische Oceaan nog even haar water in alle hevigheid los.

Het bleek gelukkig een laatste stuiptrekking, want o wonder, de volgende 2.5 uur zou het droog blijven. Dus op pad minus een drietal vrouwelijke wandelaars, waarvan twee zich solidair verklaarden met de ene in zomerdress. Het pad voerde voor het eerste uur bovenop de kliffen naar het zuiden. Peter had, ondanks een ernstig gebrek aan beschikbare tijd, de door hem en Jacques in februari verkende route, de dag vóór de wandeling met zijn vrouw nogmaals voorgelopen (chapeau Peter!!). Voor alle zekerheid had hij de aanvankelijk meer aan de rand van de klif gelegen route verruild voor een gedeeltelijk meer landinwaarts pad. Dat was maar goed ook, want er stond een stormachtige wind uit het noordwesten. Heerlijk als je die in de rug hebt, maar ronduit gevaarlijk als de coördinator voorlopen, zoals gewoonlijk mede het tempo bepalend aan de kop van de groep, ineens besluit toch het pad op te gaan langs de rand van het klif.  Niet bekend is of de windgod van de oceaan er nog even een schepje bovenop wilde doen, maar verschillende wandelaars, soms met een gewicht boven de 90kg, werden even omver geblazen. Gelukkig binnenwaarts, maar het was soms best een beetje eng.

Het eerste uur over het klifplateau was door het rulle duinzand heel inspannend, te meer daar zich in de kop van het peloton notoire snelwandelaars hadden genesteld.  Het gebeurt de laatste tijd wel meer, dat hierbij de voorloper wordt gepasseerd, waarbij ook anderen vaak nog volgen. Voor degenen, die het parcours hebben uitgezet is dit gedrag vervelend, want de voorloper doseert nu juist zijn/haar wandeltempo om de volgers niet al te ver te laten achterblijven en hen ook even rust te gunnen op de pauzeplekken (we zijn een sociale wandelclub).

Ondanks het tempo aan kop slaagden sommige deelnemers er desondanks in nog van het landschap te genieten. En dat was prachtig met een zeer afwisselende duinvegetatie (zie foto’s), waaraan je wel kon zien, dat er veel planten waren die helaas al waren uitgebloeid.
Het tweede gedeelte van de wandeling volgde verharde wegen, eerst door de grotendeels verlaten urbanisatie Vale da Telha, daarna met fikse tegenwind over de kustweg terug naar Monte Clérigo. Voor sommige wandelaars was het doorbijten, zeker toen de drie niet-wandelende dames met één handje aan het stuur van de Mini, nog even achteloos kwamen langsrijden. Het restaurant O Zé was binnen vrijwel geheel voor onze lunch beschikbaar. De kwaliteit van het eten was prima, de drank wederom ruimschoots aanwezig.

Rond de dertig wandelaars hadden zich opgegeven voor de wandeling, waarvan zich een drietal enkele de dagen ervoor had afgemeld. Op de dag zelf meldden zich nog eens drie wandelaars af voor de lunch. Ook dit is gedrag, dat niet thuishoort in een sociale wandelclub. Zij, die wel gelopen hebben, genoten intens van een prachtige Atlantische zeekust, een schitterend duinlandschap bovenop de klippen en een voortreffelijke lunch. Zij, die zich niet hadden opgegeven, hebben veel gemist. Bekend is dat voor sommigen de afstand naar de westkust in de vorm van benzinekosten een hindernis vormt. Maar dit westelijke kustlandschap vormt een wezenlijk onderdeel van de Algarve en is derhalve ook voor de Nederlandse Wandelclub Algarve een zeer aantrekkelijk wandelgebied.